Ze zitten er in. De eerste palen van de JLD-dijkstabilisator, die onze Ringdijk van binnenuit vastnagelt aan de ondergrond. Een nieuwe techniek waarmee de bomen op de dijk behouden kunnen blijven en het niet nodig is een damwand in de dijk te heien, of de dijk op te hogen. Het traject heeft wel even geduurd: ruim 15 jaar. Maar de oplossing is veelbelovend. En niet alleen voor onze dijk.
De discussie over de dijkversterking begon in de zomer van 2003 toen de veenkade van Wilnis na een hittegolf over een lengte van 60 meter losbrak van de ondergrond. Duidelijk werd dat uitdroging van veendijken een serieus gevaar vormt. De ringvaart van Wilnis liep leeg en in de straten stond een halve meter water. Door verzakkingen braken gas-, water- en elektriciteitsleidingen af. Ongeveer 1500 bewoners werden geëvacueerd.
Na het incident in Wilnis stond onze Ringdijk, ook een veendijk, meteen in de schijnwerpers. We ontvingen een brief met de mededeling dat binnen enkele dagen alle 150 bomen op de dijk gekapt zouden worden om een herhaling van ‘Wilnis’ te voorkomen. Ik weet nog dat een groep buren zich op de dijk verzamelde en eiste dat er een grondig onderzoek gedaan zou worden naar alternatieven. Dat onderzoek kwam er. De dijk werd voorzien van sensoren en was jarenlang misschien wel de best gemonitorde dijk van het land. En dat alternatief, een stevige dijk mét bomen, lijkt gevonden. Meer weten?
Oog voor het leven tussen de stenen 